Madame Pylinska i sekret Chopina - Eric-Emmanuel Schmitt

Eric pokochał muzykę, gdy pierwszy raz usłyszał Chopina. Od tego momentu trawiła go pasja – nieustannie marzył, by jak najlepiej grać utwory swojego mistrza, lecz jego interpretacjom wciąż czegoś brakowało. Wszystko zmieniło się, gdy rozpoczął lekcje u pewnej Polki.
Ćwiczenia zalecane przez Madame Pylinską były osobliwe. Wysyłała swego ucznia do parku, żeby słuchał szumu gałęzi i zrywał kwiaty bez strącania rosy. Poleciła też Ericowi uprawiać miłość, zanim zasiądzie do pianina, bo muzyce należy oddać się tak samo, jak pożądaniu.
Nauczyła go, że w małych rzeczach kryją się wielkie inspiracje.

Kilka lat temu miałam okazję przeczytać książkę ,,Oskar i pani Róża". Mimo, że lata upłynęły to nadal często wspominam tę niesamowitą i nietuzinkową historię. Gdy nadarzyła się okazja przeczytania innej książki spod pióra pana Schmitta, nie wahałam się ani chwili. Domyślałam się, że będzie równie udana. Zabrałam się, więc za czytanie ,,Madame Pylinska i sekret Chopina".

Nie wiem jak inne książki pana Schmitta, lecz ,,Madame Pylinska i sekret Chopina" okazała się równie krótką lekturą jak ,,Oskar i  pani Róża" i równie wartościową. Opowiada prawdziwą historię z życia pisarza o tym, jak próbował się nauczyć grać Chopina. Trafia na niezwykłą nauczycielkę, której metody są jeszcze bardziej niecodzienne. Mamy okazję przyjrzeć się drodze jaką pokonuje młody Eric, aby grać Chopina. Śledzimy również zmiany w jego życiu, do których przyczyniła się Madame Pylinska.

,,Madame Pylinska i sekret Chopina" to krótka książka, lecz dająca dużo do myślenia. Czyta się ją szybko, lecz na pewno nie bez emocji. Historia nieraz mnie wzruszyła, lecz także rozśmieszyła. Myślę, że niejednokrotnie najdzie mnie, aby do niej wrócić. Gdy tylko patrzę na okładkę tej książki, przed oczami mam całą tę niezwykłą historię. Polecam!

Ocena 5/6

Wydawnictwo Znak Literanova

Sprawa dla koronera - John Bateson

Jak z przyborów toaletowych zrobić narzędzie zbrodni?

Po czym rozpoznać, że przyczyną śmierci było uduszenie? 

Czy samobójstwo może być zaraźliwe?
Słyszymy o nim w każdym serialu kryminalnym. Jego praca jest najważniejsza na miejscu zbrodni. Każdego dnia staje oko w oko ze śmiercią, żeby znaleźć odpowiedzi dla żywych. Co było przyczyną zgonu? Jak do niego doszło? Kto jest winny?
W tej książce znajdziecie najciekawsze przypadki w karierze Kena Holmesa – koronera z Kalifornii. Razem z nim przyjrzymy się morderstwu, w które zamieszany był Tupac Shakur, zajrzymy do celi śmierci w więzieniu San Quentin i spróbujemy dowiedzieć się, kto był właścicielem stopy w bucie wyrzuconej przez morze na plażę.

Kilka lat temu przeczytałam ,,Trupią farmę" Bassa i Jeffersona. Ta pozycja sprawiła, że zachwyciłam się pracą antropologa. Gdy tylko zobaczyłam zapowiedź książki ,,Sprawa dla koronera" Batesona wiedziałam, że muszę ją przeczytać. Miałam wrócić do czytania o sprawach, gdzie główną rolę odgrywa ciało. Tym razem ze skórą i organami. Nie mogłam tego odpuścić. Wiedziałam, że koroner zainteresuje mnie swoją pracą tak samo jak antropolog. Nie pomyliłam się.

Myślałam, że w ,,Sprawie dla koronera" natknę się wyłącznie na opisy spraw rozwiązywanych przez koronera. Nie spodziewałam się, że mogę zapoznać się jeszcze z innymi szczegółami jego pracy. Dowiedziałam się, jak rozwijała się ścieżka zawodowa Holmesa, czyli koronera, który opowiada o swojej pracy w książce napisanej prze Batesona. Również miałam okazję poznać jakie umiejętności i wiedza przydała się w pracy kalifornijskiego koronera. To były ciekawe smaczki, które długo zostaną w mojej pamięci i o których na pewno będę opowiadać znajomym. 

Książkę czytałam z wielkim zaangażowaniem i zainteresowaniem. Zawód koronera bardzo mnie ciekawił, a dzięki książce ,,Sprawa dla koronera" miałam okazję poznać jak ta praca wygląda w rzeczywistości. Zapoznałam się z ciekawymi kryminalnymi sprawami i sposobami ich rozwiązywania. ,,Sprawa dla koronera'' to wciągająca lektura, na której nie zawiedzie się nikt kto ciekawi się pracą koronera oraz chce dowiedzieć się, jak mogą być rozwiązywane sprawy dotyczące zabójstw czy też samobójstw.

Ocena 5/6

Wydawnictwo Znak Literanova 

Marcelek - Jean-Jacques Sempe

Sempé, genialny rysownik i ilustrator Mikołajka, w 1969r. stworzył historię o Marcelku Kamyczku. Charakterystyczna kreska i subtelny humor od lat zachwycają francuskie dzieci. Historia spotkania dwóch małych chłopców, okazuje się uniwersalną opowieścią o przyjaźni na całe życie.
Książka-perełka Jean-Jacquesa Sempégo po raz pierwszy w Polsce.

Bardzo szybko zakochałam się w Mikołajku. Wystarczyło, że przeczytałam kilka stron opowiadań z tym łobuzem w roli głównej i przepadłam. Gdy zobaczyłam, że w Polsce pojawiła się książka jednego z twórców Mikołajka, to nie potrafiłam przejść obok niej obojętnie. Już sobie wyobrażałam, jak będę spędzać godziny z nową postacią, ale rysowaną tym samym stylem, co mój ulubiony francuski uczeń. 

Przeżyłam niemałe rozczarowanie, gdy w ręku już miałam książkę ,,Marcelek". Okazała się być dosyć cienką pozycją z większą ilością rysunków niż tekstu. No i przepadły moje fantastyczne godziny spędzone z nową postacią. Przeczytanie tej książki zajęło mi kilkanaście minut. Ale i tak nie żałuję. Świetne rysunki, jak i jeszcze lepsza historia wszystko mi zrekompensowały.

Wrócenie do patrzenia na rysunki spod ręki pana Sempe było bardzo przyjemne. Tym razem miałam też okazję poznać historię napisaną przez tego samego autora. A jest to bardzo sympatyczna historia o przyjaźni, która potrafi przetrwać mimo wieloletniej rozłąki. Uśmiech sam się pojawia podczas czytania tej książki. Myślę, że nieraz sięgnę jeszcze po tę książkę. Wystarczy ją otworzyć, poświęcić kilka minut i od razu humor się poprawia. Polecam!

Ocena 5,5/6

Wydawnictwo Znak Emotikon 

Siostry - Bernard Minier

Maj 1993. Zwłoki dwóch sióstr zostają znalezione na brzegu Garonny. Dziewczyny, ubrane w pierwszokomunijne sukienki, siedziały naprzeciwko siebie przywiązane do drzew.

Młody Martin Servaz bierze udział w swoim pierwszym śledztwie. Szybko zwraca uwagę na Erika Langa, autora porywających, pełnych okrucieństwa kryminałów. Zamordowane siostry były fankami Langa, a jedna z jego najbardziej znanych książek nosi tytuł Panna w bieli. Śledztwo zostaje zakończone. Servaza prześladują jednak wątpliwości: czyżby pominęli jakiś istotny element?

Minęło dwadzieścia pięć lat od podwójnego morderstwa. W mroźną noc Erik Lang znajduje zwłoki swojej żony. Śledztwo prowadzi Martin Servaz. Dawne wątpliwości powracają i stają się obsesją komendanta, która nie daje mu spokoju, podobnie jak złowrogi list pisany czarnym atramentem…

Moje pierwsze spotkanie z twórczością pana Miniera odbyło się w 2012 roku, kiedy to ukazała się w Polsce jego pierwsza powieść, czyli ,,Bielszy odcień śmierci". Gdy niedawno sprawdziłam datę wydania tej książki to mocno się zdziwiłam. Zaskoczyło mnie to, że moja przygoda z tym autorem trwa już siedem lat. Minier zachwycił mnie już od pierwszych stron i z chęcią sięgam po kolejne historie wychodzące spod jego pióra. Moja historia z tym autorem sprawiła, że nie potrafiłam obojętnie przejść obok najnowszego dzieła, czyli książki pod tytułem ,,Siostry", która jest piątą częścią serii o komendancie Servazie.

W książce ,,Siostry" zapoznajemy się z dwiema sprawami, jakie dzieli niekrótki czas. Najpierw, poznajemy szczegóły śledztwa dotyczącego brutalnego morderstwa sióstr w 1993 roku. Następnie, przenosimy się do 2018 roku, gdzie przyglądamy się poszukiwaniom mordercy żony, poznanego dwadzieścia pięć lat wcześniej, pisarza kryminałów. Servaz, jak zwykle, dąży do rozwiązania sprawy. Jednak nie potrafi porzucić myśli, że ta sprawa łączy się z morderstwem sprzed lat.

Muszę przyznać, że bardzo szybko wciągnęłam się w książkę ,,Siostry". Już od pierwszych stron byłam ciekawa, kto jest sprawcą morderstw i z wielkim zaangażowaniem śledziłam wszystkie szczegóły dotyczące śledztwa. Mimo mojego zaangażowania i wiedzy, że autor potrafi zaskoczyć to gdy doszło do rozwiązania byłam zdziwiona. Nie spodziewałam się takiego rozwiązania, jakie zaserwował nam autor. Po skończeniu czytania ,,Sióstr" czułam smutek, że to już koniec. Chciałam dłużej zostać w tym świecie i przekonać się, co nowego czeka Servaza. W oczekiwaniu na kolejną książkę Miniera, czas chyba odświeżyć jego poprzednie dzieła. 

Ocena 5,5/6

Dom Wydawniczy Rebis